Wil jij een stap maken op gebied van:
- Gezondheid
- Emotioneel welzijn
- Relaties
- Werk & financiën
- Zingeving
De weg van heling is de weg naar binnen.
Wil jij je potentieel weer voelen?
Dan is een helingsessie wellicht wat voor jou.
Helingsessie
Bij een helingssessie start je met het formuleren van een intentie. Bijvoorbeeld: ''Ik voel me vitaal''. Daarna geef ik een inleidende meditatie en ik stem af op de bron. Soms komt er een andere intentie boven drijven die op dat moment meer aandacht behoeft.
Tijdens de sessie stel ik een aantal vragen die je beantwoordt vanuit je lichaam. Alles wat bovenkomt mag er zijn. Ik ga je helpen om vanuit je lichaam te blijven antwoorden. Het kan zijn dat er belemmerende overtuigingen naar boven komen waar je je nog niet
bewust van was. De methode helpt je om deze belemmerende overtuigingen los te laten en je nieuwe inzichten te geven. Durf eventuele emoties toe te laten. Dit is energie in beweging. Hierbij komen vaak mooie inzichten boven. Dit lukt het beste vanuit ontspanning.
Veel mensen ervaren tijdens de sessie veel rust vanuit de bron of het hoger bewustzijn. Hier zit de helende energie. De inzichten die je krijgt kunnen je een shift geven naar een hogere frequentie. Een sessie duurt ongeveer een uur. Je zult merken dat je je
vrijer, fitter en vitaler zult voelen.
Een sessie duurt ongeveer een uur en kan in overleg bij mij of bij jou thuis of online/telefonisch.
|
Helingssessie: Relatiesessie: Online Coach sessie: |
1 op 1: € 75,- 1 op 2: € 75,- 1 op 1: 60,- (Voor kinderen en volwassenen.) |
Recensies:
Ik heb een magische sessie beleefd met Roben-Jan. Hij heeft me heel professioneel en subtiel begeleidt in een helende reis door een belemmerende overtuiging heen. Tot het punt dat de belemmerende overtuiging me niets meer deed en ik me heel vrij en licht voelde. Ik voelde me veilig en op mijn gemak bij Roben-Jan. Hij voelt de dingen heel fijngevoelig aan. Dank je wel Roben-Jan. - Sara
Stappen
Voor heling zijn de volgende stappen belangrijk:
* Ik accepteer de ziekte.
* Ik ben in vrede ook als ik niet genees van..
* Ik kan genezen van..
* Ik genees van..
Zo'n 95% van onze beperkende overtuigingen zijn onbewust. Deze wil je eerst naar boven laten komen. Dit gaat niet via de mind of vanuit wilskracht. Heling ontstaat meestal als je een of meerdere onbewuste overtuigingen loslaat die je ziek houdt. Doormiddel van een of meerdere sessies kan ik je helpen ze helder te krijgen, ze los te laten en jezelf te helen.
Persoonlijk
De ziekte is de boodschapper
Heling ontstaat vanuit dankbaarheid en overgave. De ziekte
is slechts een boodschapper. ''Don't shoot the messenger.''
Heling is ook acceptatie van alle delen van jezelf.
Wat wil er gevoeld worden en minstens zo belangrijk: Wat mag
je loslaten? Vaak door eerst iets toe te laten.
Heb jij last van een chronische ziekte? Ik zelf heb 21 jaar lang last gehad van een agressieve vorm van de ziekte van Crohn. Ik heb ook 21 jaar aan zware medicijnen gezeten. Nu 3 darmoperaties verder ben ik vrij van ontstekingen en vrij van medicatie. Hoe? Ik kan er een boek over schrijven. Ik zal jullie meenemen in een korte weergave van dit bijzondere proces.
Bijwerkingen
Ik heb van alles geprobeerd. Verschillende soorten therapieën, homeopathie, alle mogelijke diëten die elke keer maar tijdelijk een positief effect hadden. Alle reguliere medicijnen die beschikbaar waren voor Crohn heb ik gebruikt. Met alle bijwerkingen die daarbij kwamen kijken. Zoals onder andere huidkanker dat in 2010 werd vastgesteld. Verschillende tumoren moesten worden weggesneden en ik ben een keer bestraald omdat het plaveisel carcinoom dat op mijn borst was weggesneden al aan het vertakken was. Medicijnen zullen vast wel iets doen om de Crohnaanvallen te verminderen. Je zal er alleen niet door genezen, en ze werken vaak tijdelijk. Mijn lichaam vond steeds weer een weg om "de boodschap" te vertellen.
Je bent je ziekte niet
De ziekte werd na een tijdje weer agressiever ondanks de overstap
op nieuwe medicatie. Na mijn eerste grote darmoperatie in 2013
had ik nog de hoop dat het weg zou blijven. Het kwam helaas
genadeloos terug. In 2016 moest ik echt minder gaan werken.
Dit was een goede beslissing maar de ontstekingen in mijn darmen
werden toch weer actiever. In 2018 was voor mij een 20 urige
werkweek ook te zwaar. Het allernieuwste medicijn dat ik tegelijkertijd
met een hoge dosering prednison gebruikte bleek al vrij snel
niks meer te doen. De artsen wisten het ook niet meer en zeiden
dat ik een zeer agressieve vorm van dunne darm Crohn had.
Ik dacht waar vecht ik nog voor? Ik werd depressief en dacht:
''Ik kan er maar beter uit stappen". Ik had dit al vaker
gedacht maar nooit serieus genomen want ik wilde strijdbaar
blijven. Op dat moment koos ik voor de overgave. Ik voelde wat
gevoeld wilde worden en er begon iets van levensenergie door
me heen te stromen. Ik pakte mijn telefoon en vroeg letterlijk
''geef me iets van perspectief''! Ik zag een filmpje van Arjen
Slijp waarin hij zei: ''Je bent je gedachten niet, je bent je
emoties niet''. Ik kreeg meteen het inzicht: "En je bent
je ziekte niet."
Mijn buik als leidraad
Ik gaf mezelf gelijk op voor “De Ontdekking”. Dat is de basiscursus van de Innerlijke Bevrijding. Er werd van alles in mij aangewakkerd maar was nog niet beter natuurlijk. Ik heb daarna "De Verdieping” gedaan en aansluitend “De Masterclass Opleiding”. Via deze methode kon ik in contact komen met mijn onderbewuste/de bron. Hierdoor kon ik belemmerende overtuigingen loslaten en inzichten toe laten. 1 van mijn eerste onbewuste overtuigingen die boven kwam was dat ik geloofde dat ik het verdiende om deze ziekte te dragen. Toen ik dit los liet voelde ik de pijn in mijn buik naar boven shiften en mijn hart ging open. Ik kreeg het inzicht dat alles energie is en dat niks vaststaat. Later in het traject kwam er een overtuiging boven waarin ik een oordeel had zitten op grenzen aangeven. Dit was een zwakte. Ik moet het toch aankunnen? Grenzen had ik zo lang genegeerd dat het wel wat tijd kostte om ze te voelen, ze te erkennen en ervoor te staan. Ik merkte dat als ik grenzen aangaf, ik veiligheid van binnenuit ervaarde. Ik stond hierdoor meer mijn kracht. Dit was het begin van mijn helingsreis. Nu is mijn buik mijn leidraad. Het is dat deel van mijn lijf dat het best met mij communiceert.
Hier vind je meer info over de innerlijke bevrijding.
www.deinnerlijkebevrijding.nl
https://deinnerlijkebevrijding.nl/gecertificeerde-begeleiders/
Opleiding systhemische benadering
In januari 2024 begon ik met deze opleiding.
Dit is een opleiding op basis van familie opstellingen. Wat een leerzame periode was dat zeg. Hele mooie stukken mogen aankijken en helen. Vooral veel innerlijke kind stukken maar ook de moederlijn en de vader lijn werden meegenomen.
Dit traject is erop gericht dat je ook systhemisch iets kan benaderen met 1 op 1 coaching. Dan ben je dus en begeleider en representant. Dit vergt wel wat oefening uiteraard. Na het behalen van mijn certificaat hebben we ook nog nascholing. Elke 2 maanden komen
we nu samen met begeleiding om iets op te stellen. Je begeleidt een opstelling en je ontvangt er 1. Zo kan ik ook hierin steeds meer ervaring opdoen. Ook hierin is het veld leidend en niet het hoofd.
De borrelia bacterie (ziekte van lijm)
Zomer 2024,
Ik ontmoette iemand die heel veel last heeft gehad van de ziekte van lijm. En er helemaal vanaf was gekomen dmv frequenties. Hij zat in het proces om zijn leven om te gooien en andere mensen ook te helpen genezen van klachten die zijn veroorzaakt door deze
bacterie. In een notendop: Eerst ontgiften met speciale natuurlijke producten waarbij je 60/70% van de bacterie aanpakt en daarna met frequenties de rest van de bacteriën afdoden die je ziek maken. Ik raakte aan de praat met hem en hij deelde zijn waslijst
aan klachten die hij had en zijn jarenlange zoektocht naar genezing. Niet alleen de lange zoektocht was herkenbaar. Ook een aantal klachten waar hij last van waren vergelijkbaar met die van mij. Hij vertelde dat de borrelia bacterie poepjes in je lichaam achterlaten
en dat dit toxines zijn in je bloed. Met al het innerlijk werk wat ik gedaan had en het gebruiken van curcumine kon ik het enigszins in balans houden maar hier is niet tegenaan te ontgiften. De bacterie plant zich voort in je beenmerg en is dan niet of lastig
door je afweersysteem volledig te elimineren.
Hij begon in oktober aan zijn praktijk en belde me op omdat ik graag zo snel mogelijk wilde starten. Hij begon met een levend bloedanalyse om alles in kaart te brengen. Het was gelijk duidelijk te zien dat ik onder de borrelia zat. Grote lijm spirocheten kon
hij me aanwijzen op het computerscherm en hij zei dat ik deze bacterie zo te zien al van jongs af aan in mijn systeem heb zitten. Mijn bloed zag er niet uit. Het was hard aan het werk alles op te ruimen maar de toxines werden gewoon weer aangevuld. Mijn weerstand
werkte op volle toeren.
In december zat ik nog midden in mijn ontgiftingsproces en had ik mijn periodieke controle bij het ziekenhuis. Dat hield in een beetje ontlasting in leveren om de waarde van mijn ontstekingseiwit (calprotectine) te checken. Die bleek erg hoog. 650 en vanaf
250 wijst dit al op hoge ontstekingen en infecties.
De arts wilde mij een onderhoudsbehandeling adviseren maar ik wil dit niet meer. Bovendien zat ik midden in een ontgiftingsproces als voorbereiding op de frequentie behandeling. Daar wilde ik me op richten. Daarna ben ik klaar met deze ziekte en kan ik een
boek gaan schrijven over hoe je ervan afkomt met therapieën, diëten, innerlijke bevrijding, familie opstellingen honderden cursussen over innerlijk werk etc etc. En natuurlijk de grote boosdoener die ik eindelijk in het vizier had. De Borellia bacterie. Dat
waren mijn overtuigingen.
Ik moest eind januari 2025 4 x achter zo'n frequentie apparaat zodat alle bacteriën werden afgedood die niet in mijn bloed thuishoorden. Dat waren een heleboel verschillende bacteriën. Daarna ben ik nog een keer geweest om ook de candida eruit te krijgen en
toen dat ook verwijderd was dacht ik:
Nu ben ik ervan af. "Niet beseffende dat mijn lichaam nog steeds keihard aan het werk was om de achtergebleven rommel in mijn lijf op te ruimen. Ik dacht dit duurt misschien een aantal weken maar dat bleek niet het geval. Het kan wel een jaar duren. Daarnaast
was ik bezig om via familie opstellingen het een en ander aan patronen te doorbreken en trauma's die ik met me meedroeg los te laten. Ik deed om de 2 weken een ''familie'' opstelling soms in combinatie met verbonden ademhaling. Nog wat online helingswerk etc
etc. Mijn buik bleef maar pijn doen.
Ik koos ervoor om maar te vertrouwen dat het snel weg zou gaan. Toen ik met pijn in mijn buik weer naar en opstelling ging van iemand anders die dat begeleide merkte ik dat het wel heel heftig werd. In de pauze zei ze dat ze de energie wat kon laten wegvloeien.
Mijn lichaam begon te trillen. Ik moest gaan zitten en stuiterde zowat van mijn stoel af. ''Wat sla jij veel lading van anderen op zeg''. Zei ze.
Ik weet van mijn human design bodygraph dat ik een open emotioneel centrum heb. Dus ik voel de emoties van anderen als de mijne. Komt het daardoor? Dacht ik.
Ik besloot naar huis te gaan want voelde me te beroerd om verder te gaan. Dit was april 2025.
Ik ben thuis nog zeker 2 weken ziek geweest met buikpijn en veel bloedingen. Daarna dacht ik dat het wel weer goed zou komen en ging weer na de meivakantie aan het werk maar ik had veel last van mijn buik nog en was erg vermoeid.
Het was weer tijd voor een check up in het ziekenhuis. Calprotectine 950 en hoe kan het ook anders: bloedarmoede.
Ik besloot toch maar een lichte tijdelijke prednison kuur te nemen en een afspraak voor een staal infuus maar wilde geen onderhoudsmedicijn.
Belangrijkste inzicht na dit alles. Hoe kun je herstellen als je zo hard werkt en je best doet? Bij hard werken zit je in het sympathische deel van je zenuwstelsel. ''Heling'' ontstaat vanuit het parasympatische deel. Zo simpel en toch had ik kennelijk onbewust
nog de overtuiging ergens dat ik mijn best moest doen om te helen. Heling is een natuurlijk proces dat ontstaat vanuit ontspanning.
Alleengeboren tweeling
Zomer 2025,
Inmiddels 6 weken na die dag dat ik zo ziek werd tijdens een verdiepingsdag weer een opstelling gedaan bij mijn vertrouwde begeleidster. Ik zei dat ik mijn buik graag een keer wilde opstellen.
Ik koos mijn begeleidster als representant. Het werd een opstelling van een uur en ik merkte direct verlichting. Er kwam uit dat ik een alleen geboren tweeling ben. Hoe kan dat nou? Ik heb dit eerder voorbij zien komen aan het begin van de opleiding. Naar aanleiding
van een tafelopstelling op eerste opleidingsdag. Ik heb het hier toen met mijn moeder over gehad maar ze kon het zich niet herinneren.
Nu kwam dit er voor de tweede keer uit en ik kon het eigenlijk maar moeilijk geloven. Gek genoeg werd mijn buik rustiger toen ik de mogelijkheid erkende.
Ik had het er met mijn moeder dus nogmaals over en ze zei dat ze idd een bloeding heeft gehad aan het begin van haar zwangerschap. Dat was diep weggestopt kennelijk. Ook vertelde ze dat ze voordat ze zwanger werd van mij dromen had dat ze zwanger zou worden
van een tweeling.
Aan het begin van de zomervakantie had ik een zoom afspraak met mijn begeleidster van mijn laatste familieopstelling. Ik vertelde haar van die bloeding en ze vroeg: wil je misschien een NEI sessie? Ja natuurlijk zei ik! Ik ken deze methode ontwikkeld door Roy
Martina waarbij je lichaam en het veld antwoord geeft op vragen. Wel moet er een hulpvraag zijn. Je krijgt alleen antwoord op waar jij aan toe bent.
In deze sessie werd duidelijk dat mijn moeder toen ze zwanger was van mij een bloeding kreeg na 6 weken en dat ik versmolten ben geraakt met de ziel van mijn ongeboren broertje. Ik droeg vanaf dat moment een dubbel lot en leven. Ik besefte me dat er veel op
z'n plek viel. Ik moest dit echt even verwerken. Ik ben dus geboren met een groot verlies. Ik heb 3 dagen gehuild en dat is zeer uitzonderlijk voor mij. Het heeft heel veel in beweging gezet. Ik koos ervoor om gelijk het alleen geboren tweeling traject te
kiezen dat 6 NEI sessies inhoudt. Wat was dit een bijzonder traject zeg!
Ik heb een kijkje mogen nemen in vorige levens waarin trauma was ontstaan. Dit had zich vastgezet in mijn lijf. Er mocht een hoop losgekoppeld worden uit verschillende organen waarin iets zich had vastgezet. Vooral mijn maag. Daar waar ik iets niet kon verteren
door heftige gebeurtenissen uit vorige levens. Toen dit weer in balans werd gebracht zorgde het voor verlichting in mijn darmen.
Als ik niet deze opvlamming had gehad dan was ik hier niet bewust van geworden en bleef mijn lijf signalen geven van verkramping en pijn.
Misschien is dat het nut van ziektes. Bewust worden van wat nog in het onderbewuste ligt. En als ik dan een opvlamming nodig heb om dit te mogen zien heb ik dat er wel voor over. Mijn lichaam praat met mij en is ongelofelijk wijs. Mijn hoofd hoeft dit niet
te begrijpen. Zolang ik maar luister naar wat mijn lichaam me te vertellen heeft. Voor mij is dat heling. En niet ik wil genezen van mijn ziekte. "De ziekte" is kennelijk nog af en toe nodig om mij belangrijke inzichten te geven over wie of wat ik ben. Dat
ga ik niet onderdrukken met symptoombestrijding.
Shakti energie
Bewustwording is een continu proces. Gelukkig maar want zo komt er steeds meer licht op alle delen van jezelf.
Op dit moment ben ik bezig met levensenergie of Shakti energie. De kunst is om deze energie te sturen naar plekken in je lichaam die mogen helen. Als ik de levensenergie niet kan laten stromen krijg ik ook pijn in mijn buik. Mijn buik maakt mij daarvan bewust.
Dit inzicht kreeg ik toen ik in augustus 2025 een introductie week volgde bij het centrum voor tantra.
Ik besef steeds weer dat we gewoon onderweg zijn. En dat ik me niet moet blindstaren op een einddoel.
Het is zo makkelijk om uit het oog te verliezen welke stappen er gemaakt zijn.
Heling gaat in kleine stapjes en af en toe fluit mijn lichaam me terug. Dan krijg ik weer nieuwe inzichten waar ik dankbaar voor mag zijn en waarvan ik nooit had kunnen bedenken dat dit er ook nog was om mijn licht op te laten schijnen.
2001 (1 jaar voor de diagnose)
Ik hield mijn knieën tegen elkaar aangedrukt. Mijn benen trilden onophoudelijk. Met ingehouden adem sprak ik mezelf toe. Het is zo voorbij. Je gaat niet dood, jij overleeft dit, je bent zo sterk, niet zeiken! Al helemaal niet gaan brullen! Ja jij kunt dit.
Ik zat trillend op het toilet de volgende weeën storm van pijn op te vangen. Met gesloten ogen focuste ik mij op mijn gevouwen handen. Niet dat ik geloofde dat een schietgebed me na al die jaren nog zou helpen, maar het gaf me genoeg houvast om niet flauw
te vallen. Dat zou pas erg zijn dat iemand me hier zou vinden! In deze staat! Het mocht ook niet te lang duren, dan zou het opvallen. 5 minuten geleden zat ik nog met mijn vrienden te dineren in het restaurant op camping in Frankrijk. Diep verzonken in een
filosofisch gesprek. Ik wilde zo graag genieten van dit moment. Ik wilde zo graag leven, hier zijn. Maar de doodsangst benam me de ruimte elke keer opnieuw. Ik voelde de elektrische schok van onrust. Het gerommel in mijn buik was slechts het begin. Een innerlijke
aardverschuiving voltrok zich. Mijn hardslag versnelde. Al mijn pogingen om in het hier en nu te blijven raakte verzeild in de onvermijdelijke stroom van pijn en wanhoop die door mijn hele lijf gierde. Aan de binnenkant voltrok zich een gevecht met mijn onzichtbare
sluipmoordenaar. Niemand wist van zijn bestaan af maar het schreeuwde het uit in mijn buik. Het was niet 1 keer. Niet 2 keer. Maar keer op keer op keer. Jarenlang kwam dit monster steeds genadelozer terug. Messteken die mijn levenslust afpakte. Ik wilde schreeuwen,
om me heen slaan. Ik wilde gillen dat het stopte. Dat iemand me zou horen. Maar ik stond roerloos op. Keek mijn vrienden aan en zij zachtjes: "Ik ga even naar het toilet guys".
Mijn dokter had me steeds met een pilletje voor mijn maag in het riet gestuurd. Buikvliesontsteking had hij het over. Maar waarom hadden deze pilletjes totaal geen effect? Niemand keek met me mee, vroeg de juiste vragen. De onzichtbare onmacht was zo groot
dat het voelde alsof ik verdronk in mijn eigen bloed. Alsof ik stikte in een pijn die geen uitweg kende. Maar ik gaf geen krimp. Want dat had ik geleerd. Om niet te veel ruimte in te nemen om me aan te passen aan wat gepast is. Om mijn toxische schaamte te
verstoppen achter een glimlach. Om mijn pijn te fluisteren ipv te gillen. Om me schuldig te voelen als ik het even niet meer wist. Ik had geleerd dat het aan mij lag. Dus ik slikte mijn waarheid, mijn woede, mijn pijn. En ik leerde stil te zijn. Toen we terugliepen
trok ik me terug in mijn tent. De pijn was ondragelijk geworden. Ik hoorde de grappen en de verbazing van mijn vrienden dat ik nu al afhaakte. Ligt Dex (bijnaam) er al in? De sfeermaker? Dat was mijn rol. Zorgen voor wat gekke geit in deze groep. Ik mocht
de Clown uithangen hier. Dat wat er ontbrak mocht ik opvullen. In dienst van de groep. Alleen dan mocht ik er zijn. Maar ik kon niet meer. Ik ben alleen. Alleen met mijn pijn die wel zijn ruimte innam en genadeloos bleef versterken. Mijn gedachtes leiden me
af. Misschien moet ik dit wel voelen. Niet alleen het mooie, het lichte, het gedragen worden. Maar ook het rouwe, het eenzame, het stuk wat niemand mij ooit verteld had. Waar geen woorden voor waren, waar ik voor gelabeld werd, weggezet, verward aangekeken.
Ik was bang voor wat ik daar zou vinden in mijn lijf. Bang voor wat ik zou moeten aankijken als ik zou stoppen met vechten.
Ik lig in mijn tent versuft van de pijn in de hoop dat het morgen beter zal zijn.
