A Je ziet een langzame curve naar boven, omdat ik eerst de basis moest leren van het systeem.

B De laatste 2 a 3 jaar was er bijna een stilstand.
Ik heb hier wel eens over geschreven dat ik me aan mijn plafon voelde. Ook bleef ik vaker weg bij de seminars van Wang Kiu.
Ik verloor interesse. Niet in het Wing Chun maar in de manier van trainen in vergelijking met mijn vooruitgang.

C in 1994 ontmoeten we Wong Shun Leung,
maar pas in januari 1996 was onze eerste bezoek in de school van Philipp Bayer
De groene lijn is de overgang fase van Wang Kiu naar Wong Shun Leung systeem.

In januari 1996 kwam het besef dat we bijna alles opnieuw moesten leren. uiteraard waren er altijd dingen die we geleerd hadden daarom begint de blauwe lijn niet helemaal op 0. We hadden toch een ervaring met sparren, ook al was dat niet goed. We waren al getraind om 2 armen tegelijk aan te sturen. Dus het motorische gedeelte wat in het begin erg moeilijk is was al aanwezig.

D vanaf januari 1996 tot 2008 ongeveer was onze voortgang niet heel snel.
Dit kwam omdat Ed Blom mijn leraar enkele keren per maand maar naar Duitsland kon afreizen om het daar te leren. Het systeem naar Nederland halen koste veel tijd.
Ik denk dat mensen die nu komen, binnen een jaar kunnen leren waar wij 10 jaar over deden.
Mensen kunnen nu gemakkelijk 4 a 5 x per week trainen vele malen meer dan mijn leraar bij zijn leraar in Duitsland.

E na deze fase zag ik een snelle stijging in niveau.
Ik denk ook omdat mijn leraar ook minder naar Duitsland ging en daarom zelf meer moest nadenken in het systeem. Ik zag ook grote vooruitgang in zijn Wing Chun. en uiteraard gingen wij ook mee vooruit. vandaar de stijgende lijn E

In september 2007 opende ik voor het eerst mijn eigen school in Rotterdam.
Dit was ook een mijlpaal voor mij, een nieuw begin van ontwikkeling.
In het begin kopieerde ik veel wat ik leerden in de school van mijn leraar.
Maar na een paar jaar begon ik in te zien dat ik trainingen moest geven naar wat mijn mensen nodig hadden. De trainingen in de school van mijn leraar waren niet altijd overeenkomende met wat mijn leerlingen op dat moment nodig hadden als coaching.
Ik ging zelf oefeningen bedenken die aan de hand van de vormen, concepten en principes.
Ik moest zelf leren nadenken in het systeem.
Dit is denk ik ook een van de beste stappen die ik heb gemaakt.
Het bewustwording en het doorgronden van het systeem werd nu veel beter.
Ik wil geen kopie worden van mijn leraar of de leraar van mijn leraar ik wil mezelf ontwikkelen.
Ik denk ook dat als je alleen maar kopieert dat je ook alle fouten kopieert en dat je het systeem daarom nooit leert begrijpen. Je hoeft immers niet zelf na te denken.
Nu zie je ook dat ik sommige dingen net iets anders doe of anders zie. Uiteraard wel met de zelfde concepten en principes van het systeem.

F ongeveer in 2014 zag ik bij mezelf een stilstand optreden, net als dat ik die zag in B
De curve gaat ook niet meer erg omhoog tot ik besefte dat ik mijn training moest veranderen.
Als je stil staat is dat niet omdat je niet beter kunt worden maar omdat de training anders moet.

Onze armen zijn al laat ik zeggen als voorbeeld: 95% goed, we zijn na mijn inzicht te veel vast geroest in het nog meer verbeteren van de armen. We willen perse naar 96% Terwijl anderen dingen verwaarloost werden qua training.
Ik dacht we gaan trappen trainen, leerlingen van mij die nu nog bij me trainen kunnen herinneren dat we dit nog geen 2 weken hebben gedaan.
Na ongeveer 2 weken zag ik in dat dit niet ging.
Onze stand en voeten werk was niet goed. en ik zag in dat we daar eerst aan moesten gaan werken.
De laatste 3 jaar zijn we dan ook gericht op bewegelijkheid en het voeten werk.
Ook ontdekte ik dat het voetenwerk niet zo goed was. Er waren veel fouten in geslopen, dus ik moest beter nadenken hoe het voetenwerk bedoeld moest zijn, referenties zitten in de vormen uiteraard.

G Nu zie ik weer een stijgende lijn naar G
Omdat ik de voordelen zie van een beter voeten werk.
Vanaf 2016 ben ik ook meer gaan sparren met mijn mensen en laat ik mijn mensen ook meer samen sparren.
Ook dit zie ik als een verwaarlozing, veel te weinig aandacht aan gegeven, te veel gericht op oefeningen. Wat op zich erg goed is, maar zonder sparren leer je nooit vechten.
En wat is je doel, meester worden in oefeningen of meester worden in vechten? uiteraard sparren alleen mensen die al een aardige basis hebben.

De focus is nu al een paar jaar, het verbeteren van het voetenwerk / heup / bewegelijkheid.
De heup moet de elleboog ondersteunen om een optimale kracht uit je lichaam te halen en ondersteuning te krijgen vanuit de grond. Die genen die dit systeem hebben ontwikkeld hebben er generaties over gedaan. En daarom is het onverstandig om te denken dat het voetenwerk onbelangrijk is. Bedenk even een tennisser of een basketballer, Hij kan nog zo goed zijn met zijn armen, zonder goed voeten werk wordt hij nooit een topsporter. Ik denk zelf dat het voetenwerk zwaar wordt onderschat en zie ook heel veel fouten. Maar dit zie ik nu ook omdat ik me er al een paar jaar in verdiep en bewust mee bezig ben. Ik zie ook stapel fouten doordat mensen hun voeten niet goed hebben, dat zelfs trainingen worden aangepast door eerder onopgemerkte fouten in de voeten. Met voeten bedoel ik uiteraard de heup lijn. De heuplijn is de krachtlijn vanuit het lichaam.

In oktober 2017 ben ik met een goede leerling bij David Peterson geweest waar we 4 dagen hebben getraind, we hebben hem gevraagd of hij ons meer wilde leren over het voetenwerk.
Hij heeft ons erg veel geleerd deze dagen, we zijn hem daar ook erg dankbaar voor.
Er waren dingen die we al inzagen dat het anders moest. We kregen bevestiging in onze eigen nieuwe inzichten. Maar ook hebben we andere dingen geleerd over voetenwerk en bewegelijkheid. Zo ben ik er van overtuigd dat we ons systeem op een hoger niveau krijgen aan komende tijd.

Ondanks David veel al het zelfde verteld als Philipp, geeft hij een andere visie en andere uitleg over vaak de zelfde concepten en ideen. Dit komt uiteraard omdat elk mens en elke leraar anders is. De laatste tijd vind ik de training van mijn leraar (Ed Blom) en zijn leraar (Philipp Bayer) minder interessant worden. Dit komt niet omdat zij als leraar niet goed zijn, of dat ik nu ineens een andere leraar beter vind.
Dit is absoluut niet het geval. Maar dit komt gewoon omdat na 30 jaar je niet veel nieuwe dingen kunt vertellen. Alles is al vele male verteld. Oefeningen vallen in herhaling, niet dat herhalen fout is uiteraard.
Ik zeg hier bij ook niet dat ik niet van ze kan leren, je blijft altijd leren als je traint en in je hoofd met Wing Chun bezig bent. Ik hoop dat dit goed begrepen wordt want het is niet negatief bedoeld.
Ik vind de seminars ook wat minder intressant worden, het komt er meer op neer dat we een paar oefeningen doen en dat was het eigenlijk, in een seminar moet het om de informatie overdracht gaan en niet om de oefeningen en uren maken. Uiteraard zijn oefeningen een groot deel van de seminar, maar ik kan de hele week oefeningen doen in mijn school met mijn leerlingen.
Dus ik ga naar seminars met name voor de informatie, de filosofie achter het systeem om het systeem beter te doorgronden. Philipp en David zijn allebei leerlingen van Wong Shun Leung.
Elke leerling van Wong was anders en heeft op z' n manier dingen geleerd. Mijn idee is om het beste van beide te leren, om zo het systeem zo als Wong Shun Leung het bedoeld heeft nog beter in te zien. Ik heb ook respect voor beide, ook al ben ik het soms meer eens met de ene en een andere keer weer meer eens met de ander. Tenslotte wil je Wing Chun als wetenschap zien en niet als religie. Test uit wat men vertelt om te zien wat werkt. Ik vind ook dat je zelf moet leren nadenken in het systeem.

Deze analyse over 30 jaar heb ik gemaakt om me zelf nog meer bewust te laten worden hoe je vooruit kunt komen. Voor je het weet zit je vast geroest en is er weer een stilstand.
Deze stilstand komt vaak onopgemerkt en kost tijd om te herkennen.

Silvano Bonafe 2017