Het verhaal van: Mark Chun-Hai Bosmans

Al van jongs af aan was ik geïnteresseerd in martial arts. Na het zien van films van Bruce Lee, Jackie Chan en Jet li, was het gelijk duidelijk waar mijn interesse lag. Ik kon sommige vechtscènes wel honderden keren opnieuw bekijken. Ik heb op mijn negende een jaartje karate gedaan in Dongen en op mijn elfde een jaartje judo in Tilburg. Ik had bij geen van beide het gevoel dat ik écht zou leren hoe ik moet overleven in een gevecht en dat was waar ik naar op zoek was. Na een tijdje zakte mijn enthousiasme weg. Ik heb in de jaren erna altijd op internet naar informatie gezocht maar nooit echt de neiging gehad om daadwerkelijk nog ergens iets uit te proberen.

Wing Chun

Op mijn achttiende werd ik door Ka Tseuk geïntroduceerd in het Wing Chun. Hij trainde enkele maanden bij een school in Tilburg en ik weet nog dat ik toen sceptisch was. Ik vond de basisstand heel raar en onpraktisch en snapte niet wat het praktisch nut was van sommige bewegingen die hij liet zien. Al gauw vond ik er niks aan. Hij raadde mij toen aan om de Ip Man films te kijken. Na het zien van deze films was ik onder de indruk. Ik vond dat Wing Chun wel degelijk de moeite waard was en niet veel later had ik mijn eerste proefles. Mijn voormalige leraar legde uit dat zij het authentieke Wing Chun geven zoals Ip Man het doorgaf, iets wat ik toen wel geloofde. Ik sloot me begin 2010 aan bij deze school.

In die school in Tilburg leerde ik Stanley kennen en we raakten al snel bevriend. Buiten trainingstijden zouden Stanley, Ka Tseuk en ik bij elkaar komen om te trainen en uren lang te discussiëren over theorieën en techniek. Al snel merkte ik dat ik het niet eens was met alle dingen die we leerden. Sommige technieken die we deden leken minder logisch dan ze zouden kunnen zijn dus ik ging weer het internet op. Via het internet kwam ik soms op ideeën die ik beter vond dat die van de training.

Na één jaar training vond ik op het internet David Peterson, een leerling van Wong Shun Leung die een boek over Wong Shun Leung en zijn filosofie had geschreven. Ik kende Wong Shun Leung al een beetje en ik was gelijk geïnteresseerd. Ik bestelde het boek en las het in drie dagen uit. Zijn kijk op martial arts en zijn manier van denken spraken me zodanig aan dat ik besloot me in Wong Shun Leung te verdiepen. Na het kijken van enkele instructie Dvd's van David Peterson was ik ervan overtuigd dat het Wong Shun Leung-systeem beter was dan wat ik nu deed. Ik paste de theorieën en techniek toe op mijn training maar ik merkte al snel dat er hierdoor conflicten kwamen met mijn leraar.

Eerste contact met Silvano Bonafe

Ik was op zoek naar een nieuwe school waar het Wing Chun van Wong Shun, Leung beoefend werd. Ik kwam per toeval op de site van Silvano terecht. nadat ik iets zocht via Google. Ik las zijn biografie en was onder de indruk van de verhalen en openheid. De dagen erna zat ik met open mond te kijken naar de explosiviteit, vloeiendheid en precisie van Philipp
Bayer op youtube en ik wist dat ik hier een echte meester zag. Toen ik op de site van Silvano zag dat Philipp Bayer op 11 juni 2011 naar Nederland zou komen voor een seminar dacht ik maar één ding: 'Daar moet ik bij zijn!'. Ik heb een hele brief geschreven waarin ik mijn situatie uitlegde en dat ik heel graag bij de seminar wilde zijn. Na een telefoongesprek dat erop volgde besloot Silvano om Stanley en mij te verwelkomen in zijn school alvorens we naar de seminar gingen. Zo kon Silvano poolshoogte van ons krijgen en onze motivatie en wat we al konden.

De seminar heeft me de ogen geopend en na anderhalf jaar trainen zag ik pas voor het eerst echte Wing Chun! Ik kwam erachter dat ik bijna alles fout heb aangeleerd en alles wat ik kon werd onderuit gehaald. Ik was gefrustreerd en voelde me opgelicht. Ik wist dat ik heel veel verloren tijd in moest halen had om alles opnieuw te leren. De theorieën die ik nu leerde waren veel logischer. Vragen waarmee ik soms maanden zat werden beantwoord met hele simpele antwoorden. Ik besloot na de eerste dag al gelijk om mijn lidmaatschap in Tilburg per direct te beëindigen. Stanley, Ka Tseuk en nog een vriend van ons volgden.

Wat mij zo trekt aan de manier waarop we hier trainen is dat alles duidelijk voor je uit ligt. Je krijgt logisch antwoord waar je iets mee kan op al je vragen. Je weet waar je naartoe werkt en wat je doelen zijn en er zijn geen mysteries. Keihard werken is de sleutel. We denken simpel, direct en logisch. Wat me naast de effectiviteit ook aanspreekt is de manier waarop we met elkaar omgaan. Er heerst totaal geen druk op je alsof je in een militaire school zit, en de leraar heeft geen ego. De leraren trainen zelf nog altijd door om te streven naar verbetering. Iedereen respecteert en helpt elkaar om beter te worden. De sfeer die er hangt zorgt dus voor extra stimulans om te blijven trainen.

De afstand speelt voor mij maar een kleine rol. Het is een gedoe om elke keer op een neer te reizen van Tilburg naar Rotterdam en Dordrecht, maar het is een veel betere investering om ergens te trainen waar goed Wing Chun is dan jaren aan tijd verliezen aan iets waar je weinig aan hebt. Zoals Wong Shun Leung gezegd heeft: 'You can always replace money, but you can't replace time.''
Mark Chun-Hai Bosmans

Het verhaal van: Tamara Versluijs

Helemaal herinneren kan ik het niet meer, maar ik weet wel dat ik erg onder de indruk was van al die tikken en trappen van die chinees in dat gele trainingspak op tv. Als klein meisje probeerde ik dat ook een beetje na te doen, maar verder dan dat is het nooit gekomen. Vanuit huis werd dat ook niet echt gestimuleerd. Beetje stoeien met mn vader en later ook met mn broertje vond mijn moeder meer dan genoeg.

Ondanks dat ik kung fu beeldjes spaarde en een beste vriendin had die heel goed was in karate, heb ik me nog nooit aangemeld bij een vechtsport. Eenmaal uit de schoolbanken en vol aan de bak in de wereld der werkende werd die drempel om me aan te melden bij zo'n school alleen maar hoger. Ik zag mezelf al staan tussen al die kindertjes met een witte band. Of tussen zo'n groepje huismoeders in zo'n zelfverdediging klas. Nee, mij niet gezien.

Zonder dat ik het wist liep ik regelmatig langs de school van Silvano. Ik had wel eens een chinees bord voor het raam gezien, maar had nooit echt de link gelegd. Pas in de tijd dat ik serieus overwoog om Krav Maga te gaan doen en weer eens voorbij de school liep besloot ik al wandelend via mn smartphone de website te bezoeken. Daarna heb ik een e-mail gestuurd naar Silvano met het verzoek of ik een keer mocht komen kijken. Al snel volgde een antwoord met een uitnodiging voor een proefles.

Nou daar ging ik dan, op naar die proefles. Leuk, spannend en doodeng. Ik had totaal geen idee van wat me te wachten stond en hoe ik ontvangen zou worden. Niet alleen door Silvano maar juist ook door de andere leerlingen. Natuurlijk had ik de website gelezen, maar verder dan dat had ik ook geen enkel benul van wat Wing Chun inhield, laat staan dat ik die link had gelegd met die chinees in dat gele trainingspak, Bruce Lee. Daar kwam ik pas die avond achter.

Die eerste kennismaking was beter dan dat ik verwacht had. Natuurlijk is het voor iedereen altijd even de kat uit de boom kijken en afwachten, maar stuk voor stuk waren ze even vriendelijk en probeerden ze je het gevoel te geven dat je meer dan welkom bent. Naar mijn beleving is dat toch wel een van de unieke kenmerken van de school.
Sinds die proefles ga ik zo goed als iedere week en probeer ik zoveel mogelijk te leren en te observeren. De ene week lukt het beter dan de andere, maar gegroeid ben ik zeker. We zijn nu bijna een jaar verder en van wat in het begin leek op een soort van handje klap heeft nu zoveel meer waarde gekregen. Niet alleen de bewegingen en sructuur, maar beslist ook de groep. Er heerst echt een open en vriendelijke cultuur, ongeacht leeftijd en geslacht.
Tijdens de lessen is het niet alleen de leraar die wijst op verbeter punten, maar juist ook medeleerlingen. Zelfs ik als groentje mag een oudere leerling corrigeren of wijzen op een verbeter punt tijdens een oefening. Dit wordt niet gezien als een aanval, maar wordt juist gewaardeerd en als oplettend gekenmerkt.Daarnaast wordt er veel gelachen en is er ruimte op sociaal vlak. Iedereen laat iedereen in zijn/haar waarde.
Ik geef toe dat ik in het begin dacht dat ik een bepaalde manier van zelfverdediging zou gaan leren. Indirect is dat ook wel zo, maar feitelijk is Wing Chun niet zo onschuldig en juist vrij agressief. Hoe dan ook draait het om het uitdelen van klappen en het uitschakelen van je tegenstander....mocht je in zo'n situatie belanden. Zelf mag je natuurlijk nooit de aanstichter zijn.
Tot nu toe heeft Wing Chun mij al veel gegeven, gek genoeg met name ook rust in mijn hoofd. Soort van meditatie. Juist ook dat agressieve stuk, hoewel Silvano waarschijnlijk zal gaan lachen als hij dit leest, want hij weet dat iemand hard slaan of stompen voor mij nog zo'n hoge drempel is waar ik overheen moet. Zelfs met sparring handschoenen aan.
Ondanks dat mijn moeder en vriendin de blauwe plekken die zo nu en dan op mn armen zitten niks vinden, blijf ik dit nog zeker jaren volhouden. Sterker nog, ik wil hier heel goed in worden en dat heb ik in me, ik voel het. Dit past bij mij. Krav Maga!? ... Daar heb ik me sinds de proefles allang niet meer mee bezig gehouden.

Tamara Versluijs

November 2015