Schijnberiegt
Op zich is er niets op tegen om met Wing Chun geld te willen verdienen. Maar de vraag is hoe. Gaat het er wel eerlijk aan toe? Leerlingen hebben bepaalde verwachtingen van een leraar, waarbij je je kunt afvragen wat die verwachtingen voedt en wat ze aanwakkert. Er zijn binnen deze stijl zulke grote verschillen in opvattingen dat zelfs geïnteresseerde en gemotiveerde mensen een chaotisch beeld van het wereldje gepresenteerd krijgen en zich dan ook maar moeilijk kunnen oriënteren. En dat wordt des te moeilijker naarmate een aspirant-leerling minder ervaring met vechtkunsten heeft.

Het is dan ook makkelijk om je te laten verblinden door schreeuwerige wervingsteksten. Maar iemand kan dan wel claimen dat hij ellenlange titels en academische graden (?) heeft of president dan wel voorzitter van zus en zo is, dat zegt nog niets over zijn bekwaamheid als leraar. Ook overdrijvingen over de eigen gevaarlijkheid, dodelijkheid enzovoort op diverse visitekaartjes zijn overbodig en kunnen net zo goed achterwege blijven. Zelfs het feit dat iemand een tijdlang een of andere commando- of politie-eenheid heeft getraind, zegt weinig. Dat hebben veel andere stijlen namelijk ook gedaan. Of iemand familie dan wel een bekende is van een meester, zegt evenmin iets over zijn eigen kwaliteiten.

Bij de verhouding tussen leerling en leraar moet uiteindelijk samenwerking vooropstaan, niet eigenbelang. Daarom kun je je afvragen of examenprogramma’s niet eigenlijk alleen in het belang van de leraar zijn. Dat ze nodig zijn om het niveau van een leerling te bepalen, is in mijn ogen geen goed argument. Binnen een school weet iedereen wel hoe de onderlinge verhoudingen liggen. Bovendien zijn die verhoudingen dynamisch en veranderen ze constant op grond van trainingsintensiteit en talent. Wie het niveau van zijn leerlingen wil bekrachtigen door middel van examens, doet dat dan ook alleen maar om hun ijdelheid te strelen en zijn eigen portemonnee te vullen.

Het is veel belangrijker om een leraar te hebben die zich kan inleven in de zwakten van zijn individuele leerlingen, en die hun passende individuele oplossingen en de bijbehorende oefeningen kan bieden. Tenslotte hebben we niet allemaal dezelfde problemen en hoeft niet iedereen oefeningen te doen die bedoeld zijn om individuele problemen op te lossen. Het is dan ook niet alleen belangrijk dat de leraar bekwaam en ervaren is, maar ook dat het aantal leerlingen overzichtelijk genoeg is om een zekere mate van kwaliteit te waarborgen. Het is natuurlijk niet nodig om constant naast een leerling te blijven staan, zolang hij maar opgaven en oefeningen krijgt om zichzelf te verbeteren. Als het probleem duidelijk is, is het aan de leerling om zijn trainingsdoel te bereiken. Een ervaren leraar vindt daarna wel weer het volgende zwakke punt.

Wing Chun-onderricht zoals ik het ondervonden heb, is net zo spontaan als de stijl zelf. Het gaat er uiteindelijk om ‘op het juiste moment juist te handelen’. Ik kan dan ook iedereen aanbevelen om eerst in een school bij een training de sfeer te proeven voordat je besluit om er te gaan trainen. Er staat je namelijk nog genoeg te doen, en wie heeft er nu zeeën van tijd? Natuurlijk ben je als onervaren toeschouwer niet in staat om te beoordelen hoe bekwaam de leraar echt is. Maar wie op zijn gezond verstand en zijn gevoel afgaat, komt een heel eind. En dat zijn twee dingen die we sowieso tijdens het trainen willen verbeteren. Dus denk erom, mensen: X staat niet gelijk aan U. Stay sharp!

Auteur: Dietmar Christl, leraar Wenen (Oostenrijk)